حکایت چند «سیمرغ» ماجرادار فجر
تاریخ انتشار: ۵ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۲۸۴۶۸
جشنواره فیلم فجر در بسیاری از دوره‌هایش با قهر و آشتی سینماگرانی‌ها که مورد لطف یا بی‌مهری داورها قرار می‌گرفتند، عجیبن بوده است.
به گزارش ایسنا، «سیمرغ بلورین» جشنواره فیلم فجر مشهورترین جایزه هنری کشور است که عموم مردم هم با اسم آن آشنا هستند و حتی گاهی به فراخور موقعیت وقتی بخواهند کسی را تحسین کنند، به کنایه یک سیمرغ بلورین یا زرین به او اعطا می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این «سیمرغ» در طول ۴۰ سال برگزاری جشنواره فیلم فجر بالا و پایین زیادی داشته و از وقتی که در سال ۱۳۶۴ ابراهیم حقیقی نشان سیمرغ را بر پوستر این رویداد حک کرد و از دوره هفتم هم نام رسمی جایزه جشنواره شد، به شکل‌ها و ابعاد مختلفی درآمده است. البته در بیشتر دوره‌ها با شمایلی اهدا شده که به طراحی اولیه‌ی ابراهیم حقیقی نزدیکتر بوده است ولی در برخی دوره‌ها نیز حسابی شکل آن باعث گله و حتی شوخی شده است.
در این زمینه بخوانید:
ابراهیم حقیقی: کودک درونم هنوز در سینما آرزو دارد+فیلم
اما این سیمرغ در بعضی دوره‌ها نه بخاطر شکل و اندازه‌اش بلکه بخاطر نوع برخوردی که برنده‌های جشنواره - چه در کلام و چه در عمل - با آن داشته‌اند یا حتی در واکنش به یک اقدام خاص، خودش به سوژه‌ای خبرساز تبدیل شده است.
سال ۱۳۹۰ بهمن فرمان‌آرا سه سیمرغ بلورین را که برای فیلم‌های «بوی کافور عطر یاس» و «خانه‌ای روی آب» از جشنواره فجر گرفته بود، در اعتراض به بستن خانه سینما توسط مدیریت وقت سازمان سینمایی به دفتر جشنواره پس داد. او در این مورد گفته بود: سیمرغ‌هایی که گرفته بودم مربوط به آقای شمقدری (رییس وقت سازمان سینمایی) نمی‌شد، چون آن دوره مدیر نبود ولی این کار را انجام دادم تا از نظر مدنی اعتراضم را نشان دهم.
در سال ۱۳۹۷ سیمرغ بلورین بهترین فیلم سینمایی «نگاه نو» (کارگردان اول) به همایون غنی‌زاده برای ساخت فیلم «مسخره باز» اهدا شد ولی او از پذیرفتن این جایزه امتناع کرد و یک مهاجر افغانستانی را به جای خود روی سن فرستاد تا متنی را هم از طرف او بخواند.
در این متن آمده بود:«من "خیال محمد" نزد آقای غنی‌زاده کار می‌کنم و از ایشان خواسته بودم اگر امروز توانست از مشکلات ما بگوید و او هم گفت که خودم بیایم اما دیدم شما هم خودتان مشکلاتی دارید و امروز برای امید باید حرف‌های خوب بزنیم و می‌خواهم از این فرصت استفاده کنم و از مردم ایران قدردانی کنم و برایتان آرزوی عبور از مشکلات کنم تا دوباره رنگ آرامش ببینید. کارگردان موفق برگزیده باید موفق شده باشد که نگاه نو و جدیدی را در جشنواره تزریق کرده باشد. حال آنکه آنچه می‌بینیم حکایت از عدم موفقیت اینجانب، کارگردان «مسخره‌باز» در تزریق نگاه نو به جشنواره است. لذا ضمن خرسندی و قدردانی از ایجاد فرصت حضورم در جشنواره امسال، اینجانب همایون غنی‌زاده از پذیرفتن این جایزه، یعنی نگاه نو معذورم. امید که در دوره‌های دیگر، کارگردان مقبول‌تری برای این جشنواره باشم.»
البته غنی‌زاده در همان مراسم سیمرغ بهترین فیلم هنر و تجربه را هم گرفت که برای این یکی خودش شخصا روی سن رفت. با این حال بابت سیمرغ اولی که برنده‌اش آن را تحویل نگرفت، داوران جشنواره از جمله علی نصیریان که اتفاقا در فیلم «مسخره باز» هم بازی کرده بود، واکنش‌هایی داشتند.
در سال ۱۳۹۸ و در سی‌وهشتمین دوره جشنواره فیلم فجر نیز سعید ملکان که نخستین فیلم سینمایی خود را با نام «روز صفر» در مقام کارگردان راهی جشنواره کرده بود، در واکنشی اعتراضی به همراه دیگر عوامل فیلمش از حضور در اختتامیه خودداری کرد تا سیمرغ بهترین کارگردان اول که نصیب او شده بود، برای دومین سال پیاپی بی‌صاحب نزد داورها بماند.
آنطور که ابراهیم داروغه‌زاده (دبیر جشنواره) گفت، «این گروه معترض بود که چرا برخی افراد معترض یا قهرکننده با جشنواره مورد داوری قرار گرفته‌اند و یا اینکه چرا فیلم «خورشید» علیرغم دیر رسیدن پذیرفته شد.»
در این زمینه بخوانید:
تکلیف سیمرغ‌های «روز صفر» چه می‌شود؟
رفتار ملکان با گله و انتقاد زنده‌یاد فرشته طائرپور همراه بود. او گفته بود: «این تنها سیمرغ بخش فیلم اولی‌های جشنواره ۳۸ است که برنده آن با ناسپاسی برای دریافت آن روی صحنه نیامد به موزه سینما می‌فرستیم یا آن را به یکی از فیلم‌های دیگری که یک رأی از این فیلم کمتر داشتند می‌دهیم.» هرچند بعدها داروغه‌زاده بیان کرد دلیل اعتراض ملکان به شخص او برمی‌گشت و در کلیت آنچه داوری و انتخاب شده نمی‌توان تغییری ایجاد کرد.
این اتفاق‌ها هر کدام به تنهایی بخاطر آنچه بی‌احترامی به جایزه جشنواره (سیمرغ بلورین) و نظر داورها نسبت داده شد، با انتقاد روبرو بود اما بجز این‌ها یکی از حاشیه‌دارترین برخوردها با تندیس سیمرغ به بیست‌وپنجمین دوره جشنواره برمی‌گشت که البته برنده‌اش تاکید داشت قصد بی‌احترامی به نظر داروها یا خود جایزه را نداشته است.
سال ۱۳۸۵ دوره‌ای بود که فیلم «سنتوری» داریوش مهرجویی در جشنواره رونمایی شد ولی با ماجراهای زیادی همراه بود به طوری که خیلی محدود به نمایش درآمد و محدود هم داوری شد.
بهرام رادان برای ایفای نقش «علی سنتوری» سیمرغ بلورین بهترین نقش اول مرد را گرفت و وقتی جایزه‌اش را از داوران گرفت و پشت میکروفن ایستاد، تندیس‌اش را روی زمین گذاشت و گفت: «فیلمی ساختیم به اسم «سنتوری» که خیلی فوق‌العاده بود و از هیات داوران تقاضا دارم بعد از جشنواره یک بار دیگر در خلوت خودشان فیلم را نگاه کنند. این جایزه متعلق به همه عوامل فیلم «سنتوری» است و آرزو می‌کنم روزی در سینمای ایران سانسور نداشته باشیم.»
این حرکت او و گفته‌هایش آنقدر با تعبیر و کنایه برداشت شد که رادان را به نوشتن متنی برای ارائه توضیح واداشت.
او در این متن که آن را برای ایسنا فرستاد، نوشته بود: «چشمها را باید شست... جور دیگر باید دید...
پیشا پیش از محضر استاد عزیزم جناب نصیریان و همچنین دوست گرامی آقای هنرمند و سایر اعضای هیات محترم داوری و تمامی جامعه‌ی سینمایی کشور پوزش می‌طلبم (چنانچه از رفتار من برداشتی اهانت‌آمیز داشته‌اند، شاید به‌قول برخی این نکات در جای دیگری باید گفته می‌شد) گرچه به دلایل ذیل یقین دارم که رفتار من نه تنها اهانت‌آمیز نبوده، بلکه درجهت حمایت از سینمای ملی بوده است.
در پایان قضاوت را به خود این عزیزان واگذار می‌کنیم: هر کس که اثری خلق می‌کند، دوست دارد که اثرش مورد قضاوت عادلانه قرار گیرد. در اکثر مواقع پس از داوری‌ها عده‌ای که جایزه نگرفته‌اند، سر به عصیان برمی دارند و داوری‌ها را نقد می‌کنند و از این که جایزه نگرفته‌اند، شکایت دارند. اما دوستان، حکایت من حکایت دیگری بود.
زمانی که برای فیلم سنتوری کاندیدا شدم، حقیقتا تعجب نکردم! اما زمانی که دیدم این فیلم فقط در دو رشته نامزد دریافت جایزه شده، شگفت زده شدم. چرا که بنا به گفته‌ی بسیاری از کارشناسان این فیلم سنتوری بهترین فیلم آقای مهرجویی است. حالاچرا هیات محترم داوران امسال نظر دیگری داشت، بحث سلیقه است و این مقال، مجال آن نیست.
درخواست این جانب از هیات محترم داوران برای بازبینی فیلم در خلوتشان نه طعنه بود و نه کنایه. تنها درخواستی بود و طرح این مساله که اگر یکبار دیگر در خلوت خود و به دور از هیاهو و با آرامش بیشتر سنتوری را ببینید، آیا هم‌چنان بر رأی خود هستید و این فیلم را شایسته‌ی کاندیداهای بیشتر می‌دانید یا خیر؟ آیا این توهین است؟ اگر تشکیک در رأی صادره وجود داشته باشد، توهین به حساب می‌آید...!
- آن چه از وانهادن سیمرغ برروی زمین بیان شد، سخنی مبهم بود در باب بی‌احترامی به سیمرغ!
اولا که من اصولا با مقدس کردن هر چیزی و شی و اسمی مخالفم و آن را توهین آشکار به مقدسات واقعی می‌دانم. در ثانی نمی‌خواستم موقع صحبت کردن سیمرغ را در آغوش بگیرم، چون آن را متعلق به همه‌ی عوامل فیلم می‌دانستم. از طرفی دیگر چون در کنار میکروفون میزی تعبیه نشده بود، در این فکر بودم که جایی برای جایزه‌ام پیدا کنم. بعد از آن که خسروی(شکیبایی) نازنینم هنگام رفتن روی سن، آن را بوسید، به این فکر کردم که سن برای اهل هنر مکان با ارزشی است و بسیاری از بزرگان و پیشکسوتان زیباترین تواضعشان بوسیدن خاک صحنه بوده، پس قراردادن جایزه روی سن و فرش قرمز پهن شده روی آن نه تنها توهین نیست، بلکه کاری ست درباب احترام و ارزش گذاشتن به سیمرغ!
- گفتم مهرجویی بزرگ بی‌نیاز از جایزه است و برخی ناراحت شدند! هنوز هم این باورم که جایزه نیازمند مهرجویی ست.
- دوستان عزیز و منتقدان محترم، خوب می‌دانند که در این هفت سالی که در خانواده‌ی سینما هستم، هیچ وقت عضو فرقه‌ای و گروهی و باندی نبوده و نیستم و همیشه مستقل فکر کردم و مستقل حرف زدم و مستقل کار کردم. از این به بعد هم این چنین خواهد بود.
- در انتها با ایمان و یقین به آن چه گفته‌ام، از خداوند متعال تقاضا دارم، کمالات و اداراک و انسانیت را آن چنان در نهاد ما پرورش دهد تا همیشه از سوء تفاهم ها بدور باشیم و خوش بینانه به وقایع اطراف نگاه کنیم و به یاری هم در راه تعالی فرهنگمان بکوشیم.
آمین. بهرام رادان. ۲۶ بهمن ۸۵ »
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: جشنواره فیلم فجر 1401 کافه خاطره سیمرغ بلورین جشنواره جشنواره تئاتر فجر 1401 ابوالفضل خطیبی دفاع مقدس جشنواره فیلم فجر 1401 برگزیده ها 22 بهمن نامزدهای اسکار 2023 جشنواره تئاتر فجر 1401 ابوالفضل خطیبی دفاع مقدس جشنواره فیلم فجر سیمرغ بلورین غنی زاده نگاه نو دوره ها روی سن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۲۸۴۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جشنواره فیلم پکن برندگانش را شناخت/تجلیل از چن کایگه با حضور ییمو
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورایتی، چهاردهمین دوره جوایز سالانه جشنواره بین‌المللی فیلم پکن (BJIFF) برندگان خود را شناخت.
این دوره جشنواره که هیات داوران بین‌المللی ۷ نفره آن به ریاست امیر کوستوریتسا، کارگردان صربستانی برگزار شد، جایزه بهترین فیلم خود را به «طلا یا گند» ساخته فی لانگ از چین اهدا کردند. این جایزه با حضور کوستوریتسا و توسط ژانگ ییمو و جیانگ ون، ۲ کارگردان برجسته چینی، به برنده اهدا شد.
«طلا یا گند» داستان مرد جوانی را دنبال می‌کند که با از دست دادن همه چیزش به زادگاهش بازمی‌گردد و با حمایت خانواده و دوستان رویای خود را برای ساختن فیلمی دنبال می‌کند. در حالی که لحن فیلم سبک و شوخ است، «طلا یا گند» با مشکلات سنگینی مانند مرگ و شکست مواجه می‌شود. جیا هوانگ، فیلمنامه نویس و فی لانگ، کارگردان فیلم که از زمان همکاری در فیلم «پسر نیمکت» در سال ۲۰۱۷ با هم کار کرده‌اند، با این فیلم دومین فیلم بلند خود را تجربه کرده‌اند.
جایزه بهترین کارگردانی به کاران تجپال از هند برای فیلم «دزدیده شده» تعلق گرفت که درباره اپیدمی کنونی دزدی کودکان هند است و آن را با عناصر دراماتیکی مانند تعقیب و گریز هیجان‌انگیز و تعلیق ترکیب می‌کند. این فیلم نخستین تجربه کارگردانی یک فیلم بلند توسط این کارگردان است و وی در آن فیلمبرداری روی دست، صحنه‌های پر تعلیق شبانه و فضاهای پیچیده برای ایجاد حس شدید تنش را به کار برده است. فیلم «دزدیده شده» همچنین برای بازی میا مایلزر عنوان بهترین بازیگر زن و نیز جایزه فیلمبرداری جشنواره را دریافت کرد.
فن وی جایزه بهترین بازیگر مرد را برای فیلم چینی «غریبه‌ها وقتی ملاقات می‌کنیم» و «ایست و برو» جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن و بهترین فیلمنامه را از آن خود کردند.
جوآن چن، بازیگر چینی آمریکایی که برای بازی در سریال‌ها و فیلم‌های تلویزیونی «آخرین امپراتور» و «تویین پیکس» شناخته می‌شود، به عنوان مهمان افتخاری در این مراسم حضور داشت و از آنجا که روز اختتامیه با تولد ۶۳ سالگی چن یکی شد، فیلم کوتاه ویژه‌ای با عنوان «جاودانه شیائو هوآ، بهترین جوان» برای بزرگداشت او دربرگیرنده مجموعه‌ای از کلیپ‌های نقش‌های شناخته‌شده او، تهیه شده بود.
در پایان این مراسم، چن کایگه کارگردان، که بیشتر با فیلم «خدانگه‌دار محبوب من» شناخته می‌شود، جایزه یک عمر دستاورد هنری را دریافت کرد. کارگردانان، شاعران، بازیگران، آهنگسازان و سایر افراد مشهوری که کایگه با آنها دوستی نزدیک و روابط کاری داشت هم زمان روی صحنه ظاهر شدند. دن لی، بازیگری که در فیلم «خدانگه دار محبوب من» در نقش پسر مدرسه‌ای بازی کرد و بیش از ۳۰ سال بود که با کایگه ملاقات نکرده بود، از جمله این افراد بود.
دیگر اعضای هیات داوران بین‌المللی برای اهدای جایزه تیانتان در جشنواره بین‌المللی فیلم پکن امسال شامل دیوید وایت طراح صدای فیلم استرالیایی، جسیکا هاسنر کارگردان اتریشی، کارلوس سالدانا نویسنده، تهیه کننده و کارگردان برزیلی و بازیگران چینی فی شیانگ، ژو ییلونگ و ما لی بودند.
فهرست کامل برندگان چنین است:
بهترین فیلم: «طلا یا گند»، چین
بهترین کارگردان: کاران تجپال، هند «دزدیده شده»
بهترین بازیگر مرد: فن وی، چین برای «غریبه‌ها وقتی می‌بینیم»
بهترین بازیگر زن: میا مایلزر، هند برای «دزدیده شده»
بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: یاری ویرمن، فنلاند برای «مرگ مشکلی برای زنده‌ها است»
بهترین بازیگر نقش مکمل زن: هونگ یو، چین برای «طلا یا گند»
بهترین مشارکت هنری: «همه شب های طولانی» ژاپن
بهترین فیلمنامه: هوانگ جیا، چین برای «طلا یا گند»
بهترین فیلمبرداری: ایشان قوش، هند برای «دزدیده شده»
بهترین موسیقی: مارکو بیسکارینی، فنلاند برای «مرگ مشکلی برای زنده‌ها است»
کد خبر 6092755
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت